Szpital w Turku został oddany do użytku na początku lat 60- tych ubiegłego wieku. W ostatnich latach zaczął się „sypać”, wymagał i wymaga wielu remontów. Także pieniędzy na nowy sprzęt i wyposażenie. Kolejne samorządy powiatowe i kolejni dyrektorzy, z różnym, to prawda, skutkiem modernizowali naszą lecznicę. Potrzeby są ogromne. Medycyna poczyniła niezwykłe postępy, są urządzenia, sprzęt, aparatura do ratowania zdrowia i życia o jakich jeszcze kilka lat temu nawet się nam nie śniło. Znacznie wydłużył się czas życia kobiet i mężczyzn. Ale wszystko to kosztuje, pochłania masę pieniędzy.

Starosta i samorząd powiatowy którzy są „właścicielami” szpitala i odpowiadają za jego funkcjonowanie, nie otrzymują bezpośrednio z budżetu państwa na ten cel, ani złotówki. Szpital utrzymuje się z pieniędzy które wynikają z umów jakie wynegocjuje i podpisze z NFZ, przy czym musi wykazać się odpowiednią bazą, kadrą medyczną i wyposażeniem. Musi mieć zdolność do realizacji procedur medycznych na określonym poziomie wynikającym z umowy. Nasz szpital, zresztą jak i inne realizuje też tzw. ”nad wykonania” wynikające choćby ze stanów nagłych, które finansuje ze środków własnych, bowiem nikt nie może powiedzieć pacjentowi, że limit NFZ się wyczerpał i nie przeprowadzi się operacji czy zabiegu. NFZ z wielką niechęcią i ociąganiem płaci za te „nad wykonana”, było wiele przypadków, że dyrekcje szpitali musiały egzekwować należności w sądach.

Jednym z trzech głównych priorytetów naszego samorządu powiatowego jest poprawa funkcjonowania szpitala w Turku. To między innymi dlatego w latach 2015-2017 z budżetu powiatu wydaliśmy 5 mln 250 tys. zł. na remonty, zakup sprzętu i niezbędnego wyposażenia. Proszę zobaczyć jak teraz wygląda oddział chirurgii. W budżecie powiatu na 2018 rok zabezpieczyliśmy ponad 6 mln. zł na remont i wyposażenie oddziałów ortopedii i wewnętrznego. Prace ruszyły ale już teraz widać, że będzie konieczność wykonania dodatkowych robót.

Samorząd powiatowy sam tego nie udźwignie. Wręcz niezbędna jest pomoc miasta i gmin. Szpital co roku do kasy miasta przekazuje ponad 120 tys. podatku od nieruchomości. We wcześniejszych latach podatek ten był umarzany, czy teraz burmistrz nie może zaproponować radzie aby te pieniądze przeznaczyć na zakup aparatury medycznej? Przy budżecie miasta wynoszącym ponad 120 mln zł. to przysłowiowy „pryszcz”, dlaczego więc tego nie robi.

Kwota 550 tys. którą burmistrz się chwali, że skierował na szpital to te same 550 tys. zł. które starosta przekazał do miasta w ramach umowy partnerskiej na zespolenie dróg gminnych z drogą krajową nr 72. Dobrze było by więc nie wprowadzać mieszkańców w błąd.

Dobra gdzie mieszka Antosik, to też nasz powiat a choroby nie omijają nikogo. Proszę sobie wyobrazić, że do szpitala w 2017 r przyjęto 8760 pacjentów, głównie z terenu naszego miasta i powiatu. To nasi najbliżsi krewni, przyjaciele, znajomi, sąsiedzi. Chcemy aby byli leczeni w przyzwoitych warunkach, przy wykorzystaniu nowoczesnej aparatury i skutecznych lekach. Chcemy aby leczyli ich lekarze-dobrzy fachowcy, życzliwi pacjentom nie martwiący się o to czy aparatura diagnostyczna lub niezbędna do zabiegów jest sprawna, zadziała.

Pamiętacie z jaką pokorą a zarazem nadzieją patrzymy w oczy lekarzowi gdy idziemy do niego z wizytą, po poradę, jak zestresowani czekamy co nam powie. Jestem przekonany, że robią to także ci wszyscy mądrale którzy dokonywali tych paskudnych, wrednych wpisów pod artykułem o szpitalu autorstwa A. Wszędybyła. Ostatnio słyszeliśmy, że wiele sprzętu i aparatury w Turkowskiej lecznicy ma 95% zużycia. Nie raz wygląda to tak jak w wojskowym lazarecie a przecież lekarze powinni mieć dobre warunki pracy. Zróbmy to także z myślą o sobie, przyszłych pacjentach.

Apeluję więc do wójtów i burmistrzów naszego powiatu, do wszystkich samorządowców, wykażmy solidarność i wspomóżmy szpital. W budżetach są różnego rodzaju rezerwy które na ten cel można wygospodarować. Udało się w powiecie słupeckim gdzie samorządy przekazały szpitalowi ok. 6 mln 700 tys. zł. Udaje się w innych samorządach, dlaczego więc nie może być tak i u nas.

Marian Mirosław Marczewski