Przygotowany montaż słowno-muzyczny o charakterze refleksyjnym i zarazem modlitewnym, nawiązuje do tegorocznego hasła Dnia Ubogich „Biedak zawołał, a Pan go usłyszał” (Ps 34, 7). W inscenizacji przedstawiono trzy postacie znane z Ewangelii. Poznajemy niewidomego Bartymeusza, który zaznał nędzy życia w stopniu wyjątkowym. Oprócz niewidzenia i biedy doświadczał też gorzkiego smaku lekceważenia i odrzucenia. Sam jednak nie miał woli, by zmienić swój los. Nie wyrażał swoich uczuć i miłości, nie szukał kontaktu z innymi, gdyż nie doceniał siebie i użalał się sam nad sobą. Jednak gdy Jezus przechodził obok niego nastąpiła w nim przemiana, obudziła się nadzieja. Jezus przemienił jego duszę i umysł, zmotywował go, wierząc w niego. To sprawiło, że Bartymeusz zrzucił swój ochronny płaszcz i bez przeszkód ruszył w drogę ku Temu, który go oczekiwał. My również nie powinniśmy wstydzić się wołać jak Bartymeusz: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!” ale nadto naśladując Mistrza powinniśmy udzielać wsparcia ubogim, zachęcając ich i pomagając im określić cel życia.

Mieliśmy również okazję przybliżyć sobie historię kobiety cierpiącej na upływ krwi. Dwunastoletni okres choroby był niezwykle uciążliwy. Ta kobieta przeszła już nieskończenie długą drogę by się wyleczyć, jednak nic jej nie pomogło – miała się jeszcze gorzej. Jednak gdy zawiódł rozsądek i własne siły, gdy zawiedli lekarze, kobieta nie przestaje walczyć, jest zdeterminowana, aby żyć. Zawierza swoje życie Jezusowi, wierzy że moc uzdrowienia tkwi w dotyku. Pragnie dotknąć chociaż płaszcza Jezusa. Ma świadomość, że kontakt z Nim odmieni jej życie. I tak się dzieje. Dzięki tej scence mogliśmy sobie uświadomić, że często są w życiu sytuacje i doświadczenia, które może odmienić i uzdrowić tylko Jezus. To on może uleczyć naszą biedę. Powinniśmy przestać szukać rozwiązań, które nie są w stanie nas uzdrowić, a zamiast tego wyciągnąć rękę i z ufną wiarą dotknąć Jezusa, gdyż ubóstwo to pokora serca, która nam pokazuje nasze słabości, ograniczenia, a u Boga jest wszystko to kim i czym jesteśmy.

Ostatnią zaprezentowaną postacią jest setnik, dowódca oddziału rzymskiego, który wychował się otoczony rzymskim kultem politeistycznych bożków. Setnik miał dobre serce i troszczył się o swego chorego sługę, szukał dla niego lekarza. Słysząc o przybyciu Jezusa do miasta, posłał liczących się w mieście Żydów, by poprosili Go o uleczenie sługi. Mimo tego, że jest poganinem, widzi w Jezusie tego, który ma moc, by czynić cuda swoim słowem, wierzy w potęgę słowa Jezusa na odległość. Chrystus spełnia jego prośbę i nie wchodząc do jego domu uzdrawia sługę. Bezwarunkowe uwierzenie słowu Jezusa to rzecz wyjątkowa. My również powinniśmy z taką samą mocą wiary przyjmować Jezusa, ponieważ kiedy zapraszamy do swego domu człowieka biednego, głodnego i nagiego, przyjmujemy i żywimy samego Jezusa.

Idea przeżywania tygodnia ubogich w codzienności w miejscowościach naszej parafii pokazuje, że wszędzie mamy być świadkami Jezusa Chrystusa. A nikt nie jest na tyle biedny, żeby nie miał czego ofiarować i na tyle bogaty, żeby niczego nie potrzebował. Te wspólne spotkania uświadamiają nam, jak ważne jest, by nie zaniedbywać tych, których Pan dał nam na co dzień.

Mamy nadzieję, że dzięki tej inicjatywie wyjścia poza świątynię zostaną przełamane schematy myślenia o tym, kto jest ubogim. Wierzymy, że wówczas będziemy umieli szerzej otworzyć oczy i serca na potrzeby drugiego człowieka, by wyciągnąć do niego rękę i spojrzeć mu w twarz, gdyż ubóstwo dotyczy każdego człowieka, bez wyjątku…

G.K.
materiał nadesłany