Żyjemy w czasach, kiedy każdy z nas myśli, że jest najmądrzejszy. Każdy ma prawo głosu i wydaje mu się, iż koniecznie musi z niego skorzystać. Wydaje nam się, że jesteśmy tacy opiniotwórczy, bo uda nam się zabłysnąć i „sprzedać swój tekst”. Nie obchodzi nas to, jaki efekt przyniesie nasza wypowiedź, tylko, jaki efekt daje tu i teraz. Jest takie powiedzenie, że mowa jest srebrem, a milczenie złotem, z tym, że ludzie częściej wybierają słowa Francis Bacon’a, który stwierdził, że „milczenie jest cnotą głupich”. Niestety wszyscy uważają się za mądrych i gadają, piszą oraz oceniają. Rzucają wyrokami nie zwracając uwagi na poniesione koszta.

W sobotę odbędzie się pogrzeb mojego bardzo dobrego znajomego, o którym niestety ostatnio było i jest głośno. Wszyscy wiemy, dlaczego. Czytając niektóre komentarze dochodzę do wniosku, że niektórzy ludzie mają za nic uczucia innych, jednocześnie wymagają dla siebie zrozumienia. Internet jest narzędziem, gdzie myślenie można zostawić za sobą. Liczy się tylko to, co myślę JA. Liczy się tylko wpisanie komentarza i basta. Nie jest istotne czy czyta to czyjaś rodzina, czy ktokolwiek inny. Ważne, że dało się upust swojej ignorancji. Wymagamy wielkich czynów od innych. Wymagamy akceptacji nas samych, jednocześnie sami nie dajemy nic w zamian. I tylko dlatego, że jesteśmy ludźmi. Polakami.

Boli mnie bezmyślność niektórych ludzi. Boli mnie moja bezsilność. Boli mnie to, że jestem człowiekiem. Zastanawiamy się, czy ktoś nami manipuluje. Zastanawiamy się jak będą nas postrzegać inni, a sami nie robimy nic, żeby coś zmienić. Nie potrafimy wczuć się w skórę drugiego człowieka. Nawet nie trzeba się starać. Wystarczy pomyśleć jakbyśmy się czuli, gdyby nas to spotkało...

Mateuszowi już nie pomożemy, ale możemy pomóc sobie. Wystarczy spojrzeć w lustro i odpowiedzieć sobie na pytanie: Czy naprawdę chcemy być tacy, jacy jesteśmy? Czy nie możemy być odrobinę lepsi? Pomyśleć, chociaż raz o innych, a nie o sobie.

„Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie nie jest mi obce” – tylko czy musi to być aż tak tragiczne i przerażająco ludzkie?

Wojtek Sienkiewicz