Każda strona smakuje jak najlepsze strawa, przygotowana tak lekko, że można rozkoszować, smakować i odnaleźć siebie, łapczywie pochłaniając zdanie po zdaniu.

Tak naprawdę zrobiłam sobie tą książką najlepszy prezent na Dzień Kobiet :-)

Jeśli przypadkiem znajdzie się osoba, która nie zna autorki to chciałabym przybliżyć postać Natalii de Barbaro – psycholożki, poetki, felietonistki, organizatorki fenomenalnych, autorskich warsztatów „Własny Pokój”. Autorki czytelniczego fenomenu „Czuła Przewodniczka” – książki, którą pokochały kobiety w całej Polsce. A dziś słów parę o najnowszym dziele, którego tytuł „Przędza”.

Natalia długo szukała metafory czy symbolu komunikacji kobiet ze światem. Przed napisaniem tej książki zapisała się na lekcję łucznictwa i tkactwa, by przepuścić swoje pisarskie pomysły przez ciało. W tej wyjątkowej książce zawiera się piękna metafora codzienności w jakiej żyją kobiety. Łucznictwo przyrównywane jest do ciągłego doskonalenia i trafiania do celu. Tkactwo to metafora świata, w którym można się zrelaksować, odpuścić i działać bez planu. To przestrzeń, którą można się bawić i w której można pozwolić sobie na błędy.

Autorka woli jedno i drugie, nie chce dokonywać wyboru. Wierzy w bardziej złożony opis świata.

Namawia Nas – czytelniczki, byśmy patrzyły na siebie nie poprzez oceny i zadania, ale poprzez emocje i prawdę.

Kobiety od małej dziewczynki uczone są, że od nich można więcej wymagać, że są wielozadaniowe. Zwykle też jest tak, że na swoich barkach noszą sporą odpowiedzialność : mamy, żony, kochanki, przyjaciółki, córki, siostry, opiekunki domowego ogniska, domowej lekarki, kucharki… I w żadnym z tych określeń nie ma złego kontekstu, ale czuje się ogromną rolę i spory ładunek ciężkości. Pisarka nie ma zgody na to i zachęca nas by bezkarnie „pollekkoduszyć”. I tu przychodzi z pomocą „tkactwo”, gdzie świat przyjazny to ten gdzie mniej, wolniej smakuje bardziej, niż więcej, wyżej i szybciej. Nie zaprzecza jednak, że oba sposoby bycia w świecie kobiet są potrzebne. W tej książce znajdziemy „rozkminy” autorki na temat „tkania” i „celowania”.

Czytając tę książkę odnosi się wrażenie, że wolność ta wewnętrzna jest możliwa, że warto stanąć po swojej stronie by poczuć radość i poczucie sensu, by szukać swojego wyrazu, by od czasu do czasu sprawdzić czy to co robię jest moje?

Natalia namawia nas do codziennej obecności i opowiada o swoich doświadczeniach, zachęca do flirtu z życiem. Znajdziecie tu niezwykłe historie. Jedne Was zaskoczą, a inne pięknie zainspirują. Jeszcze inne wzruszą...

„DOBRZE JEST TKAĆ NIE W POJEDYNKĘ. MIEĆ KOGOŚ OBOK, KIEDY SIĘ PRZEPLATA WĄTEK NA SZNURKACH OSNOWY, RAZ GÓRĄ, RAZ DOŁEM, KIEDY SIĘ SZUKA SENSU, CZASEM PO OMACKU, CZASEM WYSTAWIAJĄC SIĘ NA PRZEŚMIEWCZE GŁOSY, CZASEM Z WŁASNYM PRZEŚMIEWCZYM GŁOSEM W TLE. DOBRZE JEST MIEĆ SWÓJ KRĄG, KIEDY SIĘ SOBIE UPARCIE POWTARZA, ŻE WSZYSTKO MA SENS, WBREW TYLU RZECZOM, KTÓRYCH SENSU NIE WIDAĆ. DOBRZE SIĘ UPRZEĆ, ŻE NIE JESTEŚMY SAME, ŻE ŁĄCZĄ NAS NIEWIDZIALNE NICI WE WSZYSTKICH KOLORACH ŚWIATA”

Natalia de Barbaro w tej książce pięknie łączy nas „Przędzą” i sprawia, że można zdrowo i do woli „lekkoduszyć”, mając w sobie wiele sprzeczności, ale także wiele zgody na siebie. Lekko duszyć -czyli lekko oddychać. Zupełnie odwrotnie niż ledwo dyszeć.

Bo zawsze warto żyć własne życie. Bardzo terapeutyczna książka.

I choć współczesny świat jest ustawiony pod tych, co mierzą do celu...można przeprowadzić remont i zamieszkać w codzienności na nowo. Punktem wyjścia może być świadomość czemu podlegamy. Ja wolę jednak bardziej tkać, niż mierzyć do celu. A Ty?

Monika Choinka