Gdy piszę te słowa jest północ, lipcowa środa, dwa dni przed moimi urodzinami… Tuż po seansie kinowym Barbie, tuż po informacji o śmierci idolki muzycznej z młodych lat…

Dziś jeszcze mocniej rozumiem, że tworzenie własnej historii i polubienie siebie jest bardzo wyczerpujące i wymaga prawdziwej odwagi.

Autentyczność polega nie tylko na zdobywaniu wiedzy i siły, ale też na akceptacji własnej słabości i wrażliwości. Aby móc dobrze przeżyć życie, potrzebujemy zarówno głowy, jak i serca.

Autentyczne życie nie jest jednorazowym wyborem. Jest ono procesem, życiową podróżą. Zanim jednak wyruszymy w tę podróż, warto zastanowić się co powinniśmy ze sobą zabrać.

Czego potrzebujemy, by móc ją przeżyć jak najpełniej i najszczerzej?
Jak troszczyć się o to, co pomaga, a jak odpuścić to, co trzyma nas w miejscu?
Jak w każdej podróży możemy spodziewać się trudności.

Brené Brown pięknie pisze o wstydzie, który zmniejsza się, gdy opowiadamy innym naszą historię.

Maleje wraz z każdym wypowiedzianym słowem, aż w końcu znika. Rośnie natomiast, gdy trzymamy wszystko w sekrecie. Wstyd dotyczy nas wszystkich. Trudno nam tworzyć własne historie, jeśli zmagamy się ze wstydem. Dlatego wstyd tak bardzo lubi perfekcjonistów – bo oni milczą z łatwością.

Nasze historie nie są przeznaczone dla każdego. Wysłuchanie ich to przywilej, dlatego powinniśmy się zastanowić, kto jest ich godny, zanim się podzielimy. Jeśli jest to choć jedna osoba, która nas z uwagą wysłucha, która akceptuje nas z naszymi niedoskonałościami i słabościami to mamy ogromne szczęście. Nie potrzeba nam poczucia przynależności do wszystkich, których spotykamy. Warto jednak mieć przynajmniej jedną taką osobę.

W naszym życiu będziemy spotykać ludzi prawdziwych i sztucznych. Są ludzie, którzy świadomie wybierają prawdziwość i tacy, którzy wolą sztuczność. Nawet my czasem zachowujemy się prawdziwie, a czasem nie. Jednak poświęcenie tego, kim jesteśmy, tylko po to, by inni mogli dobrze o nas myśleć, po prostu nie jest tego warte! Nasza prawdziwość może wywołać niepokoje w otoczeniu, ale w ostatecznym rozrachunku skorzystają na niej ci, których naprawdę kochamy.

Życie nieustannie nas uczy, że szczęście i radość nie jest tożsame . Szczęście wynika z okoliczności, a radość z ducha i wdzięczności. Żadne z tych uczuć nie jest stałe. Większość z Nas na pewno doświadczyła sytuacji, w której przezywając ogromną radość, czuliśmy się jednocześnie słabi.

Czasami intensywna miłość może wywołać strach przed stratą.

Dlatego musimy nauczyć się, jak naszą słabość zamienić w poczucie wdzięczności. Brown pięknie pisze: „Ciemność nie niszczy światła, ale je określa. To nasz strach przed ciemnością rzuca cień na wszelkie nasze radości.”

Bardzo podoba mi się rozdział o odpoczynku i zabawie.

Staliśmy się narodem wyczerpanych i zestresowanych dorosłych wychowujących dzieci, które mają przeładowane programy zajęć. Autorka namawia, by sporządzić listę rzeczy, które służą naszej rodzinie. To sprowadza się mniej więcej do odpowiedzi na pytanie: „Co sprawia, że w naszej rodzinie jest dobrze?” Taka lista radości i sensu okazuje się cudownym drogowskazem.

Historia ludzkości korzysta ze śmiechu, śpiewu i tańca by wyrażać siebie , emocje, ale też nawiązywać więzi. Pamiętając, że prawdziwy śmiech nie polega na wykorzystywaniu humoru przeciwko sobie. Autorka pięknie pisze o śmiechu rozumnym, który jest ulgą i zbliża ludzi, podobnie jak śpiew na cały głos i niczym nieskrępowany taniec. Miejmy więc odwagę by się powygłupiać.

Ta książka to nie kolejny poradnik, ale zaproszenie do tego, by wziąć udział w rewolucji Autentyzmu, nie dziwiąc się, że możemy się bardzo bać i jednocześnie być odważnymi.

Monika Choinka