Szczepienie lisów polega na rozrzuceniu z samolotów immunoprzynęt. Specyfik ów trafi na tereny leśne oraz inne obszary, będące miejscami żerowania i bytowania lisów. Jak wygląda szczepionka, którą być może napotkamy już wkrótce podczas grzybobrania? Immunoprzynęta ma formę zielonkawo-oliwkowej kostki i składa się z dwóch zasadniczych warstw. Głównym jej składnikiem jest mączka rybna, wabiącą lisy swym - dość przykrym dla człowieka - zapachem. W niej „zatopiony” jest składnik właściwy - środek uodparniający. Jak informuje Wojewódzki Inspektorat Weterynarii w Poznaniu, szczepionki w przypadku jej znalezienia nie należy raczej dotykać. W razie kontaktu właściwego środka uodparniającego z błonami śluzowymi człowieka (np. w wyniku potarcia spojówek bądź zjedzenia – co jest wysoce mało prawdopodobne), czy też z otwartymi ranami, należy skontaktować się z lekarzem.

Szczepienia lisów powodują zmniejszenie niebezpieczeństwa, iż tą chorobą mogłyby zarazić się zwierzęta domowe – psy i koty, w wyniku kontaktu z drapieżnikiem. Jako, że jednak „każdy kij ma dwa końce”, walka ze wścieklizną wywołuje inny, nie do końca pożądany efekt. Uodpornienie lisów na choroby zwiększa ich liczebność, którą trzeba regulować np. poprzez intensywniejszy odstrzał.

Akcje, mające na celu walkę ze wścieklizną lisów poprzez uodparnianie zwierząt, prowadzone są dwa razy do roku – wiosną i jesienią.

AW
Źródło: Wojewódzki Inspektorat Weterynarii w Poznaniu