Czujemy się rozgoryczeni, nieważni, upokorzeni, a przede wszystkim osamotnieni w walce o lepszą szkołą. Przecież od dobrej szkoły wszystko się zaczyna. Od dobrej szkoły wszystko zależy. Dobrej szkole warto kibicować. To tu swoje charaktery kształtują ci, którzy później zajmują eksponowane, decyzyjne stanowiska. Ci, od których zależy teraźniejszość i przyszłość naszego kraju.

Przyjrzyjmy się współczesnej szkole. Przeładowane programy, przemęczone dzieci, nadmierna biurokracja pochłaniająca czas i energię, słabo wyposażona baza, liczne klasy (brak podziału na grupy na lekcjach języka obcego!), rosnące wciąż oczekiwania samorządów, rodziców, kuratoriów, popołudniowe spotkania, rady, wywiadówki, festyny, szkolenia, wielogodzinna lub całodobowa opieka podczas wycieczek, zielonych szkół etc. A wszystkiemu musi podołać przemęczony, źle opłacany, niedoceniany nauczyciel, który wbrew wszystkiemu, dzień po dniu stara się sprostać obowiązkom, przekazywać wiedzę, cierpliwie odpowiadać na maile rodziców, i z uśmiechem na twarzy życzliwie spoglądać w oczy swoich wychowanków.
Bo oni zawsze byli, są i będą Najważniejsi!

Tym bardziej boli rzucane w przestrzeń publiczną oskarżenie, że zostawiliśmy swoich uczniów. To nieprawda. Przecież przyznano nam prawo do strajku. Pozwolono nam odejść od obowiązków. Nikt nie próbował nas powstrzymać! Uznano, że strajk nauczycielski nie ma żadnego negatywnego wpływu na życie obywateli. Chyba tylko sami nauczycieli zdawali sobie sprawę z tego, na czym tak naprawdę polega strajk w oświacie. Pozwolono nam na to. Tak po prostu.

Pretendujemy do miana świetnie rozwiniętego, innowacyjnego państwa. Chyba czas przesunąć akcenty – mówimy tu o środkach finansowych. Źle opłacany nauczyciel, który powinien być jednym z najważniejszych urzędników państwowych, fatalnie finansowana i archaiczna szkoła nie przyczynią się do realizacji marzeń o nowoczesnym, rozwiniętym, europejskim państwie, a absolwenci dzisiejszych szkół nie sprostają czekającym ich wyzwaniom. My dostrzegamy to już dziś!

Długo czekaliśmy na moment, aż wreszcie będziemy w kręgu zainteresowań rządzących. Obiecane podwyżki okazały się - szukamy odpowiedniego słowa - …kpiną. Około 300 zł na trzy raty! Czy tylko na to stać tak dobrze gospodarczo rozwijające się państwo, o sukcesach którego ciągle słyszymy? Nasuwa się jedyny logiczny wniosek: albo się tak dobrze nie rozwijamy, albo nie zależy nam na edukacji …?

Dlaczego podwyżki nie satysfakcjonują nauczycieli? Ponieważ wciąż nie jest to godna płaca. Co to znaczy godna? Wg słów Jana Pawła II zawartych w encyklice „O pracy ludzkiej” sprawiedliwa zapłata to taka, „która wystarcza na założenie i godziwe utrzymanie rodziny oraz na zabezpieczenie jej przyszłości”. A niesprawiedliwe traktowanie pracownika jest jednym z grzechów „wołających o pomstę do nieba”.

Panie Pośle, nie można założyć rodziny za 1800 zł miesięcznie, z perspektywą w kolejnych latach do 3000 zł. Nie da się. Jak zachęcić świetnych fachowców, pasjonatów, ludzi wykształconych, którzy mają w szufladach po kilka dyplomów różnych specjalizacji, aby „uskładać” etat, czasami w kilku szkołach, młodych mężczyzn i młode kobiety? Chyba nie trzeba Pana przekonywać, że informacje podawane w mediach na temat wysokości zarobków nauczycieli (ok. 5400 zł) są nieprawdą? Warto tu podkreślić szczególnie niskie wynagrodzenia pracowników obsługi.

Inną kwestią jest autorytet nauczyciela. Kto odbuduje zniszczony wizerunek szkolnego wychowawcy w czasach, kiedy dostrzegamy deficyt autorytetów, a może nawet ich brak…? Czy ci wszyscy, którzy go niszczą, mają świadomość wyrządzonego zła? W czasach, kiedy rodzice (niestety, my nauczyciele to świetnie wiemy) nie zawsze są autorytetami dla swoich dzieci i młodzi ludzie szukają ich wśród najbliższego otoczenia. Ile lat, a może pokoleń, będzie trwała odbudowa dobrego imienia pedagogów?

Kończąc, choć ze świadomością, że nie wszystko zostało powiedziane, chcemy zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt. Wciąż jesteśmy jeszcze zachłyśnięci atmosferą tak hucznie obchodzonego w naszym kraju święta
100-lecia Niepodległości. Tyle refleksji nad polskością i patriotyzmem…. A gdzie w tym wszystkim są polska oświata, szkoła, uczeń, nauczyciel? Gdzie są polskie rodziny? Zacytujmy w tym miejscu jakże mądre, a doskonale przystające do naszej rzeczywistości, słowa prezydent Litwy:

„Od stosunku polityków, społeczeństwa, całego państwa do nauczycieli zależy nasza przyszłość. Czy zdajemy sobie sprawę, że oświata jest podstawą przetrwania państwa…”

Rozważania nasze pozostawiamy Pana refleksji, chcąc wierzyć, że będzie Pan, Panie Pośle, godnym ambasadorem naszych wspólnych spraw dotyczących tak ważnego problemu.

Z poważaniem
Nauczyciele Szkoły Podstawowej nr 5
im. UNICEF w Turku