Prezentujemy jedną z wypowiedzi anonimowej mieszkanki miasta, która wyraża swoje obawy. Czy są one słuszne i uzasadnione? Na pewno każdy powinien sam to ocenić.

Pracuję w SP ZOZ od kilkunastu lat  jako pielęgniarka i właściwie od zawsze stan finansowy szpitala nie był najlepszy. Odkąd sięgam pamięcią, nad personelem wisiało widmo zwolnień. Oczywiście tylko nad personelem średnim. Teraz jednak sytuacja wydaje się na tyle poważna, że ja i moje koleżanki realnie zaczynamy bać się utraty pracy.

Samotnie wychowuję trójkę dzieci, moja pensja waha się w przedziale 1400 – 1600 zł netto (zależy od ilości dyżurów), a takich kobiet jest więcej. Nie jest nas zbyt wiele, czasami nasza oddziałowa, naprawdę rozsądna kobieta, ma problem z ułożeniem grafiku.  Ten sam problem dotyczy innych oddziałów. Zastanawiam się tylko, dlaczego zwolnienia i ratowanie szpitala spada tylko na nas, skoro mamy tylu lekarzy? Czemu zatrudnia się emerytów? Lekarzy, którym opłaca się dojeżdżanie na dyżury chociażby z Łodzi? Czy ktoś sprawdził, jakie mają zarobki?

Problem szpitala, problem, który się od zawsze ukrywa, to lekarze, którzy „doją” szpital w imię prywatnej praktyki – kto chodzi na prywatne wizyty, płaci do ręki lekarza, ten ma badania na NFZ czy skierowanie na oddział, mimo braku realnej potrzeby hospitalizacji. I nie chodzi tu o 2-3 dni, ale o 2 tygodnie. Oczywiście na koszt szpitala. Aby zachować jednego lekarza, który ma pensję wynoszącą po kilka tys. złotych trzeba by było zwolnić ok. 4-5 pielęgniarek lub położnych.

Prywatyzacja... tego słowa każdy się boi. Bo na pewno jest to odciążenie powiatu, ale dramat dla zwykłych „szaraczków”. Szpital ma leczyć, nie przynosić zyski – tego typu inwestycje nigdy nie są rentowne. Dlatego prywatni właściciele, co widać na przykładzie innych sprywatyzowanych szpitali, zamykają oddziały takie jak interna, dziecięcy, położnictwo czy ginekologię. Bo najwięcej zysku przynoszą dializy, kardiologia, chirurgia czy ortopedia.

Zwolnienia także będą wtedy nieuniknione, i wśród nas, i wśród lekarzy. Bo tam na dwa oddziały dyżur ma jedna pielęgniarka i jeden lekarz. Oczywiście, nie zapewnia to dobrej opieki medycznej – osoba, która ma pod opieką 40 pacjentów, nie jest w stanie każdym zająć się należycie. Mieszkańcy, którzy z kolei będą potrzebowali pomocy z zamkniętych oddziałów, będą musieli dojeżdżać...

Zamiast ciągłych podwyżek i tworzenia sztucznych miejsc pracy dla elit, można by szpital rozwinąć i unowocześnić – tak, by przyciągnąć pacjentów, którzy zyski przynoszą innym miastom. USG tarczycy, rezonans... cieszą się dużą popularnością. Ale nie u nas. U nas wszystko jest z epoki późnego Gierka, zarówno pod względem metod leczenia, jak i sprzętu.

Zaczynamy obserwować wzajemne kopanie pod sobą dołków – na pracowników padł blady strach. Każdy prześciga się w domniemywaniach, kto pierwszy jest do zwolnienia. Kto ma lepsze kwalifikacje. Lekarze chodzą na wycieczki do dyrekcji, by udowodnić, jak bardzo są potrzebni. Mam nadzieję, że jak zostaną już sami na oddziałach, to będą sami umieli podać pacjentowi basen.

imię i nazwisko do wiadomości redakcji‹