Marczewski na straży demokracji

Ostatnia Sesja Rady Miejskiej pokazała, że podczas pierwszego podejścia do uchwalenia budżetu radnym koalicji PO-SLD-RiP chodziło o coś więcej, niż tylko pokazanie burmistrzowi, że teraz mogą sobie na pewne posunięcia pozwolić. Swoim sprzeciwem chcieli przede wszystkich uświadomić, że w walce o traktowanie ich jako równych partnerów w zarządzaniu miastem, są w stanie posunąć do kroków ostatecznych.

Przemówienie Mariana Marczewskiego poprzedzające powtórne głosowanie nad budżetem można potraktować jako formę usprawiedliwienia, albo wręcz przeprosin skierowanych do społeczeństwa za sprzeciw koalicji PO-SLD-RiP podczas pierwszej próby uchwalenia projektu. I nieważne czy wspomniane przez niego veto nazwiemy brutalnym pokazem przewagi, czy też aktem desperacji. Posunięcie to, choć było niezwykle ryzykowne, poskutkowało spotkaniem burmistrzem z koalicją, a w konsekwencji porozumieniem. Szkoda tylko, że do wykrzesania woli współpracy trzeba było użyć argumentu siły.

W tej kadencji, jak podkreślił podczas V sesji Marczewski, obecna rada bezradną nie jest. Przewaga głosów w opozycji do burmistrza zawsze może posłużyć chociażby do (nie)uchwalenia absolutorium. Instrumenty takie przy obecnym układzie sił, jeżeli będą używane ze stosowną rozwagą, demokracji oraz naszej lokalnej społeczności nie zaszkodzą. Teraz musimy mieć tylko nadzieję, że atmosfera współpracy, jaka zapanowała po ostatniej sesji, nie jest tylko chwilowym odprężeniem po tym ciężkim boju i na stałe zapanuje w radzie.

Powiatyzacja niezgody

Atmosfera w szpitalu staje się znów jest niezwykle napięta. Tym razem za sprawą zmian planowanych przez starostę Młynarczyka, który proponuje swoją sławną już powiatyzację. Sam termin „powiatyzacja” tak naprawdę wielu ludziom nic nie mówi. Bo nie wiadomo czy chodzi tu o rodzaj komunalizacji, czy jest to też rodzaj nowomowy, którą próbuje zastąpić się słowo prywatyzacja, na które uczulone są uszy dużej części pracowników instytucji, które są własnością Skarbu Państwa.

Pracownikom szpitala ciężko jest się wypowiedzieć wobec propozycji starosty, gdyż jej po prostu nie rozumieją. Tym bardziej, że włodarz, według ich relacji, nie podał żadnego konkretnego planu działania wobec SP ZOZ. Ot, powiatyzacja jest najlepsza, i już! Wobec tego część z nich sprzeciwia się koncepcji Młynarczyka. Tak wedle zasady strachu przed nieznanym.

Sam Młynarczyk narzeka na „grupkę 4-5 osób, która zdominowała spotkanie”. Warto się jednak zastanowić, czy owa grupka nie przemawia w imieniu pewnej większej grupy pracowników? Może zamiast patrzeć na nich jak na prowodyrów zamieszania, warto byłoby spotkać się z nimi, na spokojnie przedstawić im strategię, wedle której będą wprowadzane zmiany i, mówiąc kolokwialnie, wykorzystać ich jako nośnik swojej idei wśród reszty załogi?