Jedna z bohaterek tej niesamowitej książki głęboko wierzy, że niezależnie od tego, z jakimi trudnościami mierzą się ludzie, zawsze odnajdą w sobie siłę, by je przezwyciężyć. Dlatego ciągle powtarza: „ważne, by dopić kawę, zanim wystygnie.” Muszę Wam powiedzieć, że to niezwykle niesamowita i inspirująca japońska literatura. Nieoczywista historia o tym, że każdego człowieka w swoim życiu spotykamy w jakimś celu. Ktoś jest dla Nas tylko próbą generalną, ktoś inny – pracą nad błędami przed spotkaniem z Kimś ważnym. Jeszcze inna osoba może okazać się tą najważniejszą... Istotne jest, by się nie pomylić i nie pozostać obojętnym. Wszyscy chyba wiemy jakie to trudne. Tyle się od nas wymaga i oczekuje. Presja czasów w jakich żyjemy, często jest nie do wytrzymania. Gdyby można było żyć prościej, bez oczekiwań i tych wszystkich dodatków, które mają ułatwić, a w konsekwencji utrudniają codzienną egzystencję...

Wszyscy żyjemy pod presją związaną z przyszłością i z ciężarem przeszłości, podczas gdy w rzeczywistości jedyną rzeczą, jaką mamy do dyspozycji jest tu i teraz. Z nostalgią wspominamy przeszłość, często ją bardzo idealizując. Chwytamy się tych dobrych czasów i pięknych wspomnień, jakby były naszym najcenniejszym skarbem. Z drugiej strony nadmiernie martwimy się o przyszłość, będąc w stanie ciągłej czujności. A to właśnie tu i teraz powinno być naszym fundamentem, najlepszym scenariuszem by cieszyć się życiem. Bo przecież dzisiaj to jedyne na co mamy wpływ. Czemu nie cieszyć się więc każdą chwilą, której doświadczamy, każdym drobnym momentem który właśnie jest? Budujmy przyszłość z nadzieją, patrząc z wdzięcznością na to co już za nami, nie zapominając, że jesteśmy dokładnie tam, gdzie powinniśmy być:-). Bo dzisiaj to życie samo w sobie jest cudem, który codziennie zachwyca. Bo przecież nawet najbardziej zniszczone zimą i mrozem drzewa, na wiosnę, kiedy tylko warunki do wzrostu się poprawiają, natychmiast budzą się ze snu, wypuszczają zielone pędy, wodzą zapachem. Zawsze silne, zawsze niewzruszone, zawsze skupione na tu i teraz.

Nauczmy się zatem codziennie rodzić na nowo, codziennie bardziej, codziennie mocniej.

Przecież dziś to nowy dzień, nowy potencjał. Doceńmy i wykorzystajmy to, co już mamy i niech to nastawienie kieruje naszym zachowaniem. Dzięki temu nie przegapimy tego, co przed nami, a na co, jak myślę, zawsze mamy jakiś wpływ.

Radosne zatrzymanie, czasem na ułamek sekundy, uśmiech, zapach świeżego chleba, kawa o poranku… Tyle zwykłych rzeczy otwierających serce i wydłużających oddech. Nasze tu i teraz z uwagą i akceptacją. Istniejemy poskładani z tego co piękne i niedoskonałe, ale prawdziwe, bo nasze...