Gdybyśmy chcieli przedłużyć ten czas i przenieść się do kraju kwitnącej wiśni polecam książkę Joanny Bator „PUREZENTO”. Dla mnie osobiście to najpiękniejszy czytelniczy PREZENT. Dawkowałam sobie każdy rozdział jak najlepszy deser, pomału, wszystkimi zmysłami. Nie znam drugiej takiej pisarki, która czaruje czytelnika każdym opisowym zdaniem. Dzięki tej książce powróciłam do głośnego czytania by jeszcze mocniej i bardziej delektować się słowem...pięknym słowem. I tu przychodzi do mnie wyraz - uczta, dzięki której odkrywamy jasne światło i zdumienie, że życie jest jedną z piękniejszych rzeczy, jakie możemy sobie dać, codziennie i bardzo świadomie. Wszyscy jesteśmy wspólnie i bez wyjątku w doświadczaniu i przeżywaniu, ale także w przemijaniu. Bez względu na różnice i podziały to nas łączy.

W naszych wakacyjnych podróżach poznajemy różnych ludzi. Wielu z nich jest tylko epizodem, przystankiem w naszej życiowej wyprawie. Są jednak takie znajomości, które zabierają nas w podróż życia. I tak jest w tej książce. Główna bohaterka nie przypuszcza, że ucząc polskiego Panią z Japonii odmieni swoje życie, które nabierze sensu, koloru i doświadczy smaku prawdziwej miłości.

Gdy czytałam Pureznto, marzyłam by założyć bawełniane kimono, ceremonialnie zaparzyć sobie pyszną zieloną herbatę i posmakować sushi, ale też zapragnęłam bliżej poznać starą japońską sztukę kintsugi. Niezwykłe musi być uczucie, gdy rozbite naczynie, dzięki lace z dodatkiem sproszkowanego złota zamienia się w nowe i za sprawą złotych nitek piękniejsze. Ten moment gdy czarka z rozbitej znów robi się cała... W jej „zranionym” kształcie widzi się kruchość i delikatność, ale też trwanie i siłę. Ma przeszłość widoczną w nitkach złotych blizn i dzięki nim też przyszłość. Wspaniała metafora. To, co nam się przytrafia, może być drogą do złotej naprawy.

Sposób pisania w tej książce jest tak szlachetnie piękny, że każdego dnia nagradzałam się kolejnym rozdziałem. Czytałam wolno i z radością, delektując się każdym słowem. Momentami czułam, że jestem w Japonii i sklejam rozbite naczynia złotem i dzięki temu buduję siebie na nowo. Odnalazłam w bohaterce wiele wspólnych cech, podobną wrażliwość. Czytając doświadcza się zachwytu podobnego do tego, przez który zatrzymujemy się w drodze i chłoniemy pejzaż.

Jestem ogromnie wdzięczna za tę książkę. Jeszcze mocniej świadoma, że przywiązanie boli, że nietrwałość życia to jedyna stała, że czasem potrzebna jest zmiana i akceptacja oraz odwaga by zrobić coś zupełnie innego. O tym jest ta cudownie napisana książka Joanny Bator. Pamiętajmy, że wszystko jest tak naprawdę tymczasowe, że to co na zewnątrz i materialne wcale nie daje poczucia bezpieczeństwa. Ważne zaufanie do własnego serca, które prowadzi nas każdego dnia drogą pełną nierówności, ale też zapierających dech w piersiach pięknych widoków i wzruszeń.

Monika Choinka