Neurobiologia, od dawna podkreśla znaczenie samotności. Pozbawiając się jej, tracimy potężne narzędzie, które tworzy naszą osobistą strukturę. Dzieci, które dorastają ze smartfonem w ręku, nie będąc nigdy same, pozbawione są rzeczywistości, autorefleksji i odpowiedzi na ważne pytanie – KIM SĄ? Wielu znajomych, nauczycieli z długim stażem w edukacji, otwarcie mówi o zmianie w zachowaniu  uczniów. O kłopotach z koncentracją, o zmianach w zachowaniach społecznych. Dzieci nie słuchają siebie, nie uczą się jak na siebie patrzeć i słyszeć siebie nawzajem. Dziś gdy komputery stały się narzędziem do gier online, dzieci przestały się bawić i zaczęły eksperymentować z własną tożsamością. Zamiast placu zabaw – przestrzeń wirtualna, miejsce do odkrywania siebie. W tym świecie fizyka i prawa Newtona niestety nie istnieją. Za kolejne „życie” można po prostu zapłacić. To czego dziś uczą się młode osoby, to złudne poczucie, że wszystko można mieć pod kontrolą, że rzeczywiste działania nie mają faktycznych konsekwencji. Dzieci nie rodzą się z potrzebą korzystania z technologii, ale z ciekawością świata. Rozwój empatii jest kluczowy, to kompetencja, która tworzy nas jako ludzi.

Absurdem naszych czasów jest to, że jeszcze nigdy nie mieliśmy tyle możliwości, żeby być połączeni i jednocześnie nigdy jeszcze, nie mieliśmy tak mało autentycznego kontaktu ze sobą. Badania z tej książki pokazują jasno, że nastolatkowie spędzający dużo czasu przed ekranem telefonu, częściej są przygnębieni. Analogicznie ci, którzy spędzają więcej czasu offline, są bardziej zadowoleni i radośni. Gdyby można było stworzyć uniwersalną radę, brzmiała by ona „Zostaw telefon, wyłącz laptop i zrób cokolwiek co nie wymaga połączenia z internetem!” Możliwości ogrom. Nie można przewidzieć, jak głęboki jest i jak daleko sięga wpływ nowych technologii na nasze dzieci. Jakimi będą dorosłymi? Jak wyglądać będą ich związki, jakie wartości będą ich prowadzić przez życie? Zmiany dzieją się w każdym pokoleniu, mam jednak wrażenie, że te dzisiejsze są znacznie szybsze, tempo rozwoju technologii jest błyskawiczne. To my rodzice powinniśmy przyjąć rolę „supervisora” i pomóc przejść młodym ludziom przez ten czas. Jeśli nie znajdziemy na to czasu, dzieci wychowa technologia. Dlatego tak ważne, są cyfrowe porządki. Autorka namawia do cyfrowej przerwy, jako nieodłącznego elementu równowagi w życiu. Fajnie widzieć świat, nie przez ekran, ale przez swoje oczy i serce.

Mam ogromny przywilej, że należę do pokolenia, które zna świat sprzed epoki internetu i weszło w dorosłość, wraz z pojawieniem się telefonu komórkowego. W świecie nadmiaru i nieustannych dźwięków, łatwo ulec złudzeniu, że wszystko co widzimy i o czym się mówi jest ważne i ma dla nas znaczenie. Technologia nas oszołamia, podsuwa nam rozwiązania bez wysiłku. Może już czas zastanowić się, nad faktem, że nasz umysł prawie nie odpoczywa...

Dobra wiadomość jest taka, że jesteśmy elastyczni, a nasze mózgi plastyczne. Trzeba tylko na nowo uregulować, kto w tym naszym świecie ustala zasady. Agnieszka Krzyżanowska, zachęca do cyfrowej równowagi, w której istotą, nie jest całkowita rezygnacja z urządzeń dostarczających nam internet i przejście na analogowe odbieranie świata, ale namawia do przewartościowania naszych relacji z telefonem, tak by to było użyteczne narzędzie, którego używamy we właściwych proporcjach i na naszych zasadach, a nie na zasadach projektantów z Doliny Krzemowej.

Ta książka to gotowa i praktyczna propozycja jak tworzyć swoją własną cyfrową równowagę. „Tiziano Terzani, znany włoski podróżnik i pisarz pod koniec swojego życia napisał, że jedynego prawdziwego nauczyciela życia, spotykamy nie w lesie, ani w lodowej jaskini w Himalajach, ale w nas samych”. Miejmy na to czas:-)

Monika Choinka