Odpuszczenie – umiejętność bez której marnujemy energię na szarpanie się ze sobą, z bliskimi, z okolicznościami życia. Mamy być silni, mamy być najlepszą wersją siebie, wziąć się w garść…

Tylko po co?

Przyznanie się do wielu słabości, do zależności przynosi spokój. Odpuszczenie…

To o czym pisze Kasia Bem w swojej książce nie jest nowe. Sztuka odpuszczania to nic innego jak umiejętność bycia tu i teraz bez oczekiwania by to, co jest, było inne, niż jest. Dopiero gdy przestajemy pragnąć, żeby było inaczej, możemy się odprężyć i zacząć doświadczać pełni oraz wewnętrznego rozluźnienia.

Nasze myśli, plany i potrzeba kontroli bardzo nas ograniczają, usztywniają i unieszczęśliwiają.

W życiu jest jak w chińskiej przypowieści o koniu z Saio: „Za czasów dynastii Han żył w Saio stary człowiek, któremu koń uciekł do sąsiedniego kraju. W wiosce każdy żałował starego człowieka, ale on mówił „Szczęście czy nieszczęście, kto to wie?”. Nieco później koń wrócił w towarzystwie innego pięknego konia. Wszyscy się radowali, a starzec stwierdził: „Szczęście czy nieszczęście, kto to wie?”. Konie dały życie pięknemu źrebakowi, z którego spadł syn staruszka i okulał. Sąsiedzi litowali się nad staruszkiem, lecz on powtarzał: „ Szczęście, czy nieszczęście, kto to wie?”. Wkrótce wybuchła wojna i wszyscy młodzi ludzie musieli stanąć do walki. Ponieważ syn staruszka był kulawy, pozwolono mu zostać w domu. Wielu synów z innych rodzin zginęło podczas wojny, ale staruszek i jego syn ocaleli.”

Gdy stawiamy opór rzeczywistości albo staramy się sprawić, by coś się wydarzyło za wszelką cenę, kreujemy ogromne napięcie i odwrotnie. Gdy odpuszczamy rzeczy, na które nie mamy wpływu, nasz organizm odczuwa ogromną ulgę, a jednocześnie otwieramy się na nowe. Każda niekomfortowa i pozornie niechciana sytuacja może nieść za sobą nieoczekiwany potencjał. Spokój i rozluźnienie ułatwia nam wypuszczenie najróżniejszych „baloników”: myśli, napięć , emocji czy pragnień. Często ostatnio się słyszy: „ Wszechświat sam o to zadba”. I w tym stwierdzeniu nie chodzi o to, żeby nie robić nic. Trzeba, a nawet powinno się działać, robić ale tyle ile trzeba.

W puszczaniu chodzi o to, żeby całkowicie odpuścić końcowy rezultat i przyjąć perspektywę pełnej otwartości wobec tego, co niesie nam życie. Kasia Bem często powtarza, że wszystko co się przydarza, wydarza się dla Ciebie, a nie Tobie. Moment, gdy uświadamiamy sobie, że wszystkie tragedie i komedie, wszystkie dramaty, wszystkie złe scenariusze...rozgrywają się tylko w naszych głowach... jest bardzo oczyszczający.

Japońska mądrość zen mówi, że „medytacja jest jak zielona herbata, na początku gorzka, a później słodka” . Każdy, kto kocha zieloną herbatę doskonale wie o co chodzi. Kasia proponuje gotowe rozwiązania i zaprasza nas do praktykowania medytacji, zachęca byśmy w ciągu dnia częściej robili sobie przerwy, nie działali na autopilocie. Pozbywając się automatycznych zachowań odkrywamy smaki, kolory, zapachy, głębiej przeżywamy rzeczywistość i nawiązujemy głębsze relacje z innymi. Uważność zmienia zwyczajne w niezwykłe, codzienne w odświętne, sprawia, że zaczynamy dostrzegać detale i cieszyć się drobiazgami. NIEZMIENNIE PAMIĘTAJĄC, ŻE KAŻDY DZIEŃ JEST JAK PREZENT.

I choć nikt z Nas nie może się cofnąć w czasie i zmienić początku na zupełnie inny, to każdy może zacząć już dziś i stworzyć całkiem nowe zakończenie. Ta książka może nam w tym bardzo pomóc i jednocześnie być ozdobą naszej domowej biblioteki – jak pięknie i kolorowo jest ona wydana! Chwytajcie zatem ten piękny lipcowy dzień szukając małych radości. CARPE DIEM...

Monika Choinka